Buz gibi bir hava ve diz boyu kar

Bulunduğum yerde bugün dondurucu bir soğuk vardı. Buz gibi esen rüzgarı engellemek için bir ara ellerimle yüzümü kapatım. Yüzüm çoktan donmuş, dokunma hissi körelmiş. Kulaklarım sızlıyor, havayı her içime çektiğimde ise sanki bir buz kütlesi ciğerlerimi dolduruyor. Akşam dinen tipi öğle saatlerinde yine başladı. Nasıl anlatsam. Çok soğuk ifadesi yetersiz; resmen donuyoruz..

Bir ara sokakta iki çocuğun iddialaştığını gördüm. Titremelerime engel olmaya çalışırken durup biraz izledim. Hava neresinden baksanız eksi yirmibeş derece. Çocuk ayakkabılarını çıkardı, paçalarını sıvadı ve diz boyu kar üzerinde ilerlemeye başladı. Gözlerime inanamıyordum. Bir ara kar kalınlığını tahmin edemediğinden olacak tamamen karlar içine gömüldü. O an aklımdan incelmiş bir buz katmanı içine düşen bir adamın soğuk hikayesi geçti. İçim titredi.

Arkadaşı çocuğu çekip çıkardı. İddiayı kazandı kazanmasına ama soğuktan moraran ayaklarının nasıl eski haline geldiğini bilmiyorum.

Bazen tipi öyle bir hal alıyor ki kar yağışından iki metre öteyi görmek mümkün olmuyor. Tek hissettiğiniz ne kadar çok üşüdüğünüz ve içinizde hep bir an önce eve dönme isteği. Bazen üşümek o kadar tahammül edilmez bir hal alıyor ki dışarı yeniden çıkıp donarak hissizleşmek istiyorum.

Arabalar karlara saplanmış. İnsanlar tipiden fırsat buldukça küreklerle kar temizliyor. Bir ara kafamı yukarı kaldırıp evlere baktım.

Hayatımda hiç bu kadar büyük buz sarkıtları görmemiştim. Bir adam boyunda kalın uzun bir buz kütleleri dik köhne çatılardan sarkıyor. Elektrik yok, su tesisatı donmuş, ulaşım yok, ümit yok. Sadece dondurucu rüzgarın uğultusu, buz çatırtıları, zaman zaman bastıran tipi ve her yanda soğuk, kar, buz.

Bu eve artık bir klima almak lazım böyle psikolojik etki ümidiyle uydurduklarım da serinlemeye yetmedi.