ben bir garip robotum

yemekten kalanları bulaşıkhaneye giden hareketli platforma bırakmaya gidiyordum.

insanlar ellerinde içi boşalmış tepsilerle sıra olmuş bekliyorlar. diğer tarafta da yemek almak için gelenlerin sırası. bazıları arada konuşuyor ama masalarda herkes pür dikkat yemek yiyor.

yapılanların sıradanlığı ile ilgili bir post olacak bu. hayatı sıradanlıktan çıkarmak tabiki durup bir anda masanın üzerine çıkıp oynamak değil. ama kendimiz için küçük süprizler yapmakta güzel olurdu.

• mesela her yemekte veya sonrasında daha önce hiç denemediğimiz bir ürün almak raftan.
• haftada veya iki haftada gazetelerin sıralandığı raftan daha önce hiç okumadığımız bir gazete ve bir dergi almak.
• dostluklarımızı taze tutmak, ayda en az bir günü tamamen arkadaşlarımıza ayırmak.
  
• her ay daha önce hiç gitmediğimiz bir yere gitmek. yepyeni bir yemek denemek.
• her altı ayda bir şehir/ülke dışında bir kaçamak yapmak. herkesin bahsettiği ama hiç görmediğimiz yere çılgınca, ani bir planla kaçıp en azından bir gün geçirmek.
• daha önce aklımıza bile gelmeyen bir sporu bir kez olsun denemek, en azından özel tabirlerini öğrenmek.
• her hafta daha önce hiç seyretmediğimiz eski/yeni bir film seyretmek. ama illaki deniz kenarında biraz vakit geçirmek, çimlere basmak, temiz havayı içine çekmek. (e bunların bazılarını yapıyoruz, kalanlarıda hep aklımızda; ama planlayıp bir checklist oluşturmazsak kendimize bir görev olarak yazmazsak unutulup silinecekler)
  

yoksa robotlardan ne farkımız kalacak, zaman su gibi akıyor.
bu ara çok yerde insanların hayatın gürültüsünden bıktığını okuyorum, herkes kaçmak istiyor, kendi dünyamızı kendimize açık hapishane yapmışız. şimdi davranıp birşeyleri değiştirmezsek bir daha asla değiştirmeyeceğiz.