öbür tarafa gidip gelmek

çok sevgili bir dostum futbol oynarken artistik bir hareket denemiş. tabiki kendileri ancak bir tahta kadar esnek olduğunu unuttuğundan böyle bir "yenilik" deneme cesareti bulmuş. ama malesef feci bir şekilde tecrübe etmiş, küüt diye bir ses gelmiş sonrasında. bizimki kafayı o kadar feci çarpmış ki arkadaşları yakaladıkları gibi acile koşturmuşlar.

kendisi iki gündür yatıyor. zaman zaman kusuyormuş. kulağında sürekli bir çınlama varmış.

ama telefonla görüştüğümüzde (ki sıkça arıyorum) bir gariplik sezdim. bizim azman gitmiş bir yerlerde süt dökmüş sanki. uysal, sakin, ağır başlı. "aman tipyedicim bu akşam gel de seni kuş sütleriyle besleyim, ağırlayım" dedi. halbuki kızdığında o bir kaşık kuş sütünde boğuverirdi beni kendileri ("mübalağa sanattır")

dediki "abi öbür tarafa gittim geldim bir an", "hmm" dedim (meşhurdur, derim). "evet, birde öbür taraf var dimi."

six feet under'a gitti aklım. insan bırakın hiç alakasız bir işi cenaze işleriyle uğraşırken bile bir gün oraya konulacağını farkedemiyor, hayatı kanıksıyor, halbuki otuz sene öncesi için anlatılanlar benim için birşey ifade etmiyor. neredeydim sahi? bir anda buradayım işte, bazen derin uykumdayken rüyamda öldüğümü düşünüyorum, herhalde bu diyorum. (tipbir, bir ara bilinci ve kaynağını tartışalım, karanlık odadaki fener)

nasıl birşey olacak acaba, matrix'den uyanıyormuş gibi aniden doğrulacak mıyım, yoksa rüya kadar gerçek bir ortamda mı hissedeceğim kendimi. yokluk içinde artık varsak bu tekrar yok olmaz herhalde. kim isterki bunu düşünmeyi. birde "yaşlılar sırayla, gençler kurayla" diye bir laf duymuştum.

velhasıl kelam, ölüm çok tuhaf, hele kendi ölümünü hayal etmek.