yalın ayak

çalıştığım yerde büyük bir bahçe var. içimde de uzun zamandır yalın ayak çimenlerde dolaşma isteği. bu isteği bir reklamda tetikledi. çay reklamıydı galiba herkes ayakkabıları bırakmış çimlerde (çim mi çimen mi?) dolaşıyor. ama çoraplar kayıp. herkes ayakkabısını çorapsız mı giyiyor yoksa.

kusur arama özelliği bazı insanlarda diğerlerinden daha baskın durumda herhalde. aklıma önceki post'lardan birinde tipbirin profilo mağaza camlarının sağlamlığına kafayı takması geldi. demekki takıyor insan. kusur arıyor. kusur araması gizli bir mükemmele ulaşma programından (matrixmi bu) veya hedefinden mi kaynaklanıyor? estetik olmayan veya kafadaki kalıba uymayan batıyor.

estetik olmayan demişken. sahi estetik olan nedir? belirli matematiksel orantılara sahip olan tasarımlar, aranjmanlar mı? bazen dağınıklığın da kendi içerisinde bir estetiği olabiliyor. estetik olduğu yargısını yapan da insan. o zaman estetik subjektif mi? pek değil. demekki insandan insana değişen bir mekanizmayla ilgisi yok. her insanda bulunan sabit bir fonksiyon gibi. (matematiğide soktuk işin içine). belli girdileri alıyorsunuz, bir kara kutuya giriyor ve beğeni veya beğenmeme çıktısına sahip.

bu yaptığım yargıda diğer tüm yargılar gibi tamamen yanlış olabilir. gri ve tonlamalı düşünebilmek aristonun bir değilse sıfırdır azizim yaklaşımından kurtulmak lazım kafalarda.

hayalen çimlerde yalın ayak gezerken aristoyu eleştirmek. blog böyle birşey işte.