zaman mı hızlanıyor biz mi yavaşladık!

günler aylar yıllar akıp gidiyor. akıntı hızlandı sanki.

yahu teknoloji kendimize daha fazla zaman ayıralım diye geliştirilmiyor mu? yoksa amacı mı şaşırdık. teknolojiyi geliştirmek için daha fazla zaman harcar olduk.

sonuç zaman fakiri para zenginleriyle para fakiri zaman zenginleri dolu bir dünya.

kendine zaman ayırmadıktan sonra paranın, kazanmanın ne alemi var. hareketlerime dikkat ediyorum. hep bir acelecilik var. uyanır uyanmaz koşuşturmaca başlıyor. işe yetiş, işte dolu dizgin koştur (telefonlar, toplantılar, mailler, ıvırlar zıvırlar), akşam eve dönünce bile kafamda herşeyi planlamış ve biran önce tamamlamaya mecbur bir acayip tavır içinde oluyorum. yemeği ye, televizyonda şu programa yetiş, şu kitabı oku, internette şunları hallet.

şartlı refleks haline gelmiş koskoca bir hayat. sadece yaz tatillerinde iki haftamıdır kendimi toparlamam için bana tanınan süre. eh, buna da şükür mü diyelim. yok yok. frene basmaya karar verdim. şu an yazı yazma hızımda dahil olmak üzere herşeyi yavaşlatıyorum. yemeği artık çiğnediğimi hissederek yiycem, bisiklete bindiğimde dağ tepe çıkmak için pedallara çok asılmıycam. yavaş yazıcam, tane tane konuşucam (aa bir tek bu kalmış elimde, bak bunu yapıyorum zaten), adımlarımı bile yavaşlatıcam.

e bu defada hayatta yaptıklarımın, başardıklarımın sayısı hayatı yavaşlatma hızıyla paralel olarak azalacak. (mı acaba) hiç sanmam. sadece kendimizi kandırıyoruz. biraz yavaşlasak, herşeyin tadını çıkarmaya çalışsak birşey kaybetmeyiz. kendimize işkence ediyoruz şu kısacık hayatta.

bundan sonra herşey yavaş yavaş.