köy

dünyayı global bir köy haline getirdik diyorlar.

üstünde binlerce gözetleme uydusu uçuyor. ben kaçmak saklanmak istesem gidecek yer yok. hele cep telefonun yanındaysa tepene nokta atışı yapmaları bile mümkün. hep telaş, herşey sentetik, yaşam stres. yediğin tatsız, tuzsuz. ihtiyaçların doyurulmadığı giderildiği bir sistem.

yaşım 6; ananemin köyüne gitmiştim. sabah uyanmıştım, tandırda sıcak ekmek yapmışlar, sütü inekten sabah sağıp kaynatmışlar, birde tavuklara uğrayıp taze yumurtalar almışlar. hayatımda yaptığım en lezzetli kahvaltıydı. bir çocuk vardı, benim yaşlarımda, adı ümit. beyin kanaması geçirmiş. ben ne beyini nede kanamasını bilirdim. sadece çok sessizdi, annesi çok üzgündü. ama halleri o kadar doğaldıki ortama sinmişti. onlar hissediyordu, ben kokusunu alabiliyordum. insan olmak doğayla savaşmak demek değil onun bir parçası olmak demekti o köyde. o yüzden büyüdüm ama orayı, o günü unutamadım.

global köy; köy falan değil bu. köy güzel birşeydi. doğaldı, uyumluydu. dünyada toplasanız yüz bini geçmeyecek açgözlüler sürüsünün bitmek bilmeyen hırslarını tatmin için kurulmuş bir sistem. devri daim, sonu yok. tüketim ve hayatların eritilmesi, insanların hissizleşmesi üzerine kurulu bir düzen. içime dönüp bakmaya bile fırsat bulamıyorum. insanların gözleri kör olmuş.

aklıma mor ve ötesinin uyan şarkısı geldi, dünya yalan söylüyor.