Muhabbet amcalar; yaşlılara dair

Hiç başınıza geldi mi bilmiyorum.

70'lerinin üzerinde bir insan uzunca bir süre beklemek zorunda olduğunuz terminalde sizi gözüne kestirir. Usûlca yaklaşır, ustaca bir hamleyle ilk adımı atar.

-Evladım hukukçu musun sen.
- Evet amcacım.

derken kendi çocuklarından, torunlarından, onların hayatları ve kariyerlerinden bahseder. Her birinin başarısı onu kendi başarısıymış gibi gururlandırır. Gözleri parıldar anlatırken.

Böyle insanlara hiç kıyamam. Tüm anlatacaklarını bir bir dinlemeye, mümkün olduğunca gözlerimi ayırmamaya ve onu tamamen onayladığımı hissettirmeye çalışırım. Çünkü çok iyi biliyorum ki günün birinde onun yerinde ben olacağım.

Bir söz vardır ya, akıllıdan daha akıllı, onların akıllarından faydalanandır diye. Yaşanmış ve sonlarına gelinmiş kocaman bir ömür. Her biri bambaşka açılardan bakmış, bir hayatı bitirmiş. O kadar dolu haldeler ve kendilerinden sonra geleceklere anlatacakları o kadar çok şey var ki.

Halbuki biz, onları toplumdan iterek kısır bir döngüye neden olmuyor muyuz? Her seferinde tekerleği yeniden icat ediyor, amerikayı yeniden keşfediyoruz.

Günün birinde, bir yerde otururken yaşlı ama muhabbete bayıldığı her halinden belli bir amca, teyze görürseniz lütfen yanına gidin, ilgilenin ve onu biraz olsun dinleyin. Hayatı daha yavaş, anlayarak, hissederek yaşamanın sırları belkide onlardadır.