İçimdeki ses..

İnsan kendi kendine konuşur mu?

Bağıra çağıra yapması halinde garip karşılansa da içinden kendi ile "iç muhasebesi" dediğimiz bir değerlendirme yapıyoruz her zaman. İlkokula erken yaşlarda başlamıştım. O zamanlar tombi görünümünde hayali bir arkadaşım vardı. Bu kafamın içinde yaşardı ve beni çok eğlendirirdi. Örneğin uyuyacağım zaman tek tek düğmelere basıp tüm elektriklerimi kapatırdı. Son olarak aklımı kapattığında uykuya dalardım. İçimdeki tüm sistemlerden o sorumluydu. Mesela çok sıkıştığımda ana kapakları tutamadığını söyler, yedek sistemleri devreye sokardı.

Çocuk psikolojisinde arkadaşsızlıktan böyle hayali kahramanlar üretildiği söylenir. Gerçektende arkadaşlarımın sayısı giderek arttığında tombi ile konuşamaz olmuştum ve silinip gitti. Ama içimdeki ses değerlendirmelerine hep devam etti.

İnsanın düşünceleri, sadece kendine duyurduğu içindeki ses, çizgi filmlerde şeytan ve melek olarak gösterilir. Bir anda iki yanında çıkıp sana iyi veya kötüyü sunarlar. O anki hislerin, daha önceki tecrübelerin ve iradenin yardımıyla seçimi sana yaptırırlar.

İnsanın içindeki sese kulak veremez olması hayatının tamamen otomatikleştiğini gösterir. Hangi durumda ne tepki vereceğiniz beyninin kendi içerisinde programladıysa işiniz çok kötü. Çünkü hayatınızda önemli yanlışlar yapıyorsanız bile bunun farkına varamayacaksınız. Sizin için normal budur çünkü.

Sesi canlandırmanın eğlenceli yolları var aslında. Empati yeteneğiniz güçlüyse ciddi ortamlardaki insanları içinizden seslendirmek mesela. Kendiyle dost olmak dedikleri şey aslında birazda kendi düşüncelerinizden, içinizdeki sesin söylediklerinden keyif almak olmalı.

Ne olursa olsun gece uyumadan önce o günü içinizdeki sesten dinleyin.
Hayatı yönlendirmez, kendi akışına bırakırsanız rüzgarın sürüklediği yerden başka bir yere gidemezsiniz.