Terkedemedim...

Saat 3. sabah olmasina az kaldi. Gunesin terkedisinden beri gece kan kokuyor.. icimde nefretin kalbimi tirmaliyor.. Beni sensiz birakmak, yalnizligimda kendimide kaybettirdi bana. Şuan balkonda sadece yıldızlara öfkeyle bakıyorum.. Bağrına sapladığın pençelerinin izi hala var ve hala kanıyor yaram..Hissizleştirdiğin kalbimden gözlerimde gözüken sadece intikam duruyor..

Dakikalardır gözlerimi kırpmadan karanlığın derinliklerine kitliyorum bakışlarımı.. Düşünmeden yoksun bıraktığın eserin soğuduğunu farketmediği çayını içerken sen mışıl mışıl uyuyorsun.. Gülmek o kadar uzak geliyorki yıldızlar daha ulaşılabilir oldu bu gece.. Kendimi karanlılğın ortasına rüzgara doğru bırakasım var..

Sigaramın dumanı geceye karışıyor.. Yatağına gelip seni boğması için içiyorum.. Ama hırsımdan birer birer kayboluyor parmaklarımın arasından..

Beni terkeden güneşi bekliyorum. O her zaman geldiği dağa bakarak.. Ben terkedilmemeliyim.. Hem ben ne yaptımki güneşe.. Ne sana nede bir başkasına.. Ağzım kuruyor artık.. Gunlerdir su içmedim.. Yine elim votkaya uzanıyor.. Ağzım yanıyor, öfkem alevleniyor ama hala susuyorum..

Çığlığım atar damarlarımda gezerken kanımı donduran o en son verdiğin gül karşımda.. Kurudu, Oda sevmesede votka içiyor.. oda seni nefretle anar oldu.. göz yaşlarımı gecelere artık akıtmıyorum.. İçmdeki öfkemi ancak yorgunluğum dindirebildi. Beklediğim güneş yine o dağın ardından geri geldi..

Üşümüşüm, içeri girdim, gunahkar yatağıma düşen kara bir gül gibi uzandım, başka terkedişler görmemek için..

Ve sen terkettiğin halde niye hala içimde bana bu kadar yakınsın..